Kroz naraciju, autorka se seća prvog susreta sa scenom, koji je za nju bio nelagodan. Dok je slušamo, gledamo dolazak do njenog rodnog mesta, pustog sela. Ovog puta, susret nije nelagodan – kao sadašnja studentkinja režije, ona organizuje pozorišni dan u svom selu, u želji da drugoj deci (i maloj sebi) pruži neophodno obrazovanje i ohrabri ih. Nalaženjem svetlije prizme, film se zaokružuje i završava uviđanjem da je ono što je nekada bio izvor traume, sada inspiracija.